تقریر فقه استاد شب زنده دار 9 تیر 98

آیه ی آخر: آیه ی ذکر: وَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ إِلاَّ رِجَالاً نُوحِي إِلَيْهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ .
مرحوم عراقی: إنّ ما يثبت من دليل وجوب تنبيه الغافل و إرشاد الجاهل- مثل آية السؤال و نحوها- هو أن يكون مسبوقا بالسؤال، فإنّ وجوب التعليم إنّما استفيد من باب الملازمة العرفيّة الّتي تكون بين وجوب السؤال و ردّ الجواب، فما لم يتحقّق السؤال لم يتحقّق مقتضي وجوب ردّ الجواب و شرطه.
مناقشات:
1- مراد از اهل ذکر، علماء یهود و مسیحی است، پس مراد از سؤال، پرسیدن در مورد اعتقادات است تا موجب علم حقیقی شود.
2- هیچ ملازمه ی عرفیه بین وجوب سؤال و وجوب جواب نمی باشد. فقط جریان طبیعی این است که اگر بپرسند، جواب می دهند.
این ها آیاتی بودند که ممکن است به آن استدلال بشود یا بزرگان استدلال کردند.
سنت:
1- روایت "لیبلغ الشاهد الغائب". حضرت رسول صلی الله علیه و آله مکرر این عبارت را فرموده اند. مانند مسجد خیف و واقعه ی غدیر و روز فتح مکه.
مناقشه: این روایت، اطلاق ندارد.