تقریر فقه 31 فروردین

روایت دیگری که می تواند دلیل قائلین به عدم وجوب دفع منکر باشد، روایت ابن فضّال است: سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ قَالَ: كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَسْأَلُهُ عَنْ قَوْمٍ‏ عِنْدَنَا يُصَلُّونَ‏ وَ لَا يَصُومُونَ شَهْرَ رَمَضَانَ وَ أَنَا أَحْتَاجُ إِلَيْهِمْ يَحْصُدُونَ لِي فَإِذَا دَعَوْتُهُمْ إِلَى الْحَصَادِ لَمْ يُجِيبُوا حَتَّى أُطْعِمَهُمْ وَ هُمْ يَجِدُونَ مَنْ يُطْعِمُهُمْ فَيَذْهَبُونَ إِلَيْهِ وَ يَدَعُونِي وَ أَنَا أَضِيقُ مِنْ إِطْعَامِهِمْ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَكَتَبَ ع إِلَيَّ بِخَطِّهِ أَعْرِفُهُ: أَطْعِمْهُمْ.
صاحب وسائل این روایت را حمل بر اضطرار کرده است . ولی مرحوم تبریزی این احتمال را رد کرده است که در روایت، فرض احتیاج شده است نه اضطرار.
سند این روایت تمام است ولی موضوع این روایت از بحث ما خارج است؛ زیرا فرض سائل این است که کسانی هستند که به آنها اطعام کنند و دفع منکر منحصر در او نمی باشد.
بله این روایت دلالت بر جواز اعانه ی بر اثم می کند.
روایات دیگر، روایات وارده ذیل آیه ی (قوا انفسکم و اهلیکم ناراً ) است که سابقاً به آن ها اشاره کرده ایم. مانند:
عَنْهُ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ سَمَاعَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً قُلْتُ كَيْفَ‏ أَقِيهِمْ‏ قَالَ تَأْمُرُهُمْ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ وَ تَنْهَاهُمْ عَمَّا نَهَاهُمُ اللَّهُ فَإِنْ أَطَاعُوكَ كُنْتَ قَدْ وَقَيْتَهُمْ وَ إِنْ عَصَوْكَ كُنْتَ قَدْ قَضَيْتَ مَا عَلَيْكَ.