طالب
2018/08/25, 21:33
بیانات حضرت استاد شب زنده دار دام ظله در ابتدای درس خارج فقه (97/6/3)
ماه ذی الحجه الحرام یکی از بزرگ ترین ماههای سال حساب می شود از باب اینکه ماه اکمال دین و اتمام نعمت است.
علما و مراجع همه قنبرها حضرت علی علیه السلام و خدام ائمه علیهم السلام هستند، اگر کاستی هایی می بینیم که حتما کاستی وجود دارد باید انتقاد پذیر باشیم چون انتقاد صحیح راه ترقی را به انسان نشان می دهد و انسان را به معایب خود آگاه می کند اگر کسی تذکر مشفقانه می دهد باید پذیرفت چرا که دستور اسلام است.
اما باید مطالب و سخنان را به گونه ای بیان کنیم که از صدر تا ذیل حوزه ها و مراجع را در چشم دیگران و دشمنان دین به عنوان انسان های هوا پرست، ریاست طلب و غیر متوجه به وظایف جلوه ندهیم، این که گفته شود همه حوزه و علما توجه و سواد ندارند درست نیست.
وقتی زندگی مراجع معاصر و قبل را بررسی می کنیم می بینیم که چگونه گریزان از مطرح شدن و مرجعیت هستند، مرحوم امام کارهای اجتهادی را انجام داده بودند و مسائل فقهی را نگاشته بودند و با وجود این که حاشیه بر کتاب های مهم فقهی بزرگان زده بودند آن در اختیار دیگران قرار نمی دادند تا مطرح نشوند. حضرت امام را با هزار جبر و زور وادار کردند که رساله بدهد و خود ایشان هم رساله فارسی ندادند، همین حواشی عروه را فضلا گرفتند و بر رساله آقای بروجردی حاشیه زدند و بعد ایشان نگاه کردند و تصحیح کردند ، امام و بزرگان اینگونه از شهرت و مطرح شدن فرار می کردند اما زمانی هم که تشخیص می دادند باید برای خدا وارد میدان شوند با قدرت وارد عمل می شدند. دانستن احوالات علمای بزرگ فواید بسیاری برای انسان به ویژه طلاب دارد.
وقتی به شیخ انصاری با آن مقام زهد و علم برای مرجعیت مراجعه شد فرمود سعید العلما اقوی است و ایشان باید قبول مسؤولیت کنند، شیخ انصاری که از دنیا رفت شاگردان شیخ به فکر معرفی مرجع بعدی بودند که میرزای شیرازی مطرح شد اما ایشان چون امر را متعین دید قبول کرد.
بحمدالله سلف ما بزرگانی این چنین هستند، امروز معاندان و کسانی که دلشان برای اسلام نسوخته با استفاده از برخی سخنان در گوشه و کنار می خواهند به اسلام، روحانیت، نظام و رهبری ضربه بزنند، گاهی یک حرف کوچک را که کسی شاید سهوا گفته یا در آن حالی که گفته توجه نداشته چه آثاری دارد، مورد سوء استفاده قرار می دهند.
برخی مواضع خوبی دارند و حرف های خوبی می زنند که باید از این مواضع درست و روشنگری ها تقدیر شود اما از این افراد توقع نیست سخنانی بگویند که سبب سوء استفاده دشمن شود، این که گفته می شود هفتصد هشتصد رساله وجود دارد کجاست؟ اگر واقعا این تعداد فاضل بزرگ در حوزه داشته باشیم که باید شکر خدا کرد چرا که اصل اجتهاد خوب است، رساله دادن و در معرض قرار دادن باید با توجه به شرایط و وظایف باشد.
علمای بزرگی داشتیم که با وجود برخورداری از صلاحیت های لازم وارد بحث فتوا دادن و مرجعیت نشدند، ممکن است در هر جمعیتی کسی پیدا شود که سزاوار نباشد اما نباید به چنین افرادی نگاه و آن را علم کرد، بلکه باید روش علمای بزرگ و افتخارات حوزه را هم دید.
آیت الله مشکینی در حد خیلی از مراجع بود اما تا آخر عمر رساله نداد با وجود این که از مقام علمی و زهد بسیاری برخوردار بودند.
از کسانی که مواضع خوبی در تبیین و روشنگری مسائل دارند تقاضا داریم دقت بیشتری در سخنان داشته باشند تا مطالبی گفته نشود که به ضرر جامعه روحانیت و خدام اهل بیت(علیهم السلام) باشد و تلقی و قضاوت دیگران به ویژه جوانان قضاوت نادرستی باشد.
از نظر بحث دروس حوزه ما باید بین درس های کلاسیک و شاگرد پروری حوزه و بحث های غیر کلاسیک تفکیک قائل شویم چرا که دو ملاک متفاوت دارند، یکی از شرایط درس هایی که انسان باید شرکت کند از نظر موضوع بحث این است که بار علمی مناسب داشته باشد که انسان بعد از مدتی خودکفا شود و قوای علمی و استنباطی که معنای اجتهاد است شکوفا شود بنابراین مباحثی را باید انتخاب کرد که این چنین باشد.
مباحثی هم وجود دارد که گاهی چون پختگی کامل را پیدا نکرده و باید چکش کاری شود تا وزن علمی پیدا کند باید در کمیته های علمی و پژوهشکده ها مورد تحقیق و بررسی شود تا پخته شده و وزن علمی پیدا کند، بعد از برخورداری از بار علمی می تواند در درس ها مورد استفاده واقع شود و بسیاری از مسائلی که آقایان مثال می زنند این گونه است.
علمای بزرگ درباره این مسائل بحث کرده و پاسخ استفتا می دهند اما اگر در دروس خارج مطرح نمی کنند چون شاگرد پروری ندارد، آیا می توانیم حضرت امام را متهم کنیم که توجه به مسائل مسلمین نداشتند و مجاهد فی سبیل الله نبودند؟ ایشان که سرآمد در این امور است در بحبوبه انقلاب اسلامی بیع و خیارات را تدریس می کردند،
ایشان مباحثی را انتخاب می کردند که قوت افزایی علمی برای شاگردان داشته باشد.
آیت الله مؤمن حفظه الله نقل می کند که حضرت امام می فرمود اگر می خواهید درس خارج بروید در بیع و طهارت شرکت کنید چون این دو کتاب قاعده و مباحث عمیق دارد و وقتی طلبه آن را بگذراند قوت اجتهادی فرد را شکوفا می کند، آیا می توانیم بگوییم ایشان توجه نداشتند؟ اگر این گونه بود باید جهاد را تدریس می کردند.
مباحث دیگر هم باید مورد تحقیق و پژوهش واقع شوند تا وقتی وزن علمی آن ها افزایش پیدا کند به عنوان ماده درسی در دروس خارج مطرح شود، در مسائل مستحدثه مقالات، آثار و مباحث فراوانی داریم.
دو سال است که حوزه مبارکه درباره مباحث جدید تصمیم گرفته و دفتر فقه معاصری تشکیل شده و در حال کار کردن بر مباحث فقهی معاصر و اصول است که جای آن در کتب درسی سطح خالی است و چون یک منبع وثیق کار شده ای وجود ندارد ممکن است کمتر در دروس خارج مطرح شود اما این دفتر تشکیل شده و علما و فضلای بزرگی از حوزه مثل آیت الله شهیدی، آیت الله قائنی، آیت الله شوپایی، آیت الله اندلیب که اینها از فضلای واقعا بنام حوزه و معتمد هستند در حال فعالیت هستند.
در حال حاضر یک جلد از آن بنام "الفائق فی الاصول" می تواند محور درس باشد وجود دارد، از طلاب و فضلا تقاضا می کنیم برای این که در حوزه رایج شود فعال باشند، در مبحث فقه این گروه از علما موضوعات شخصیت حقوقی، پول وبانک ها مطرح است که این موارد به شکل جزوه و کتب در می آید.
به قصد خدمت به حوزه و این که تصور نشود حوزه در این زمینه ها بیکار است بعد از محرم ساعت یازده مان را تا مدتی یکی از بحث ها را همین کتاب ها قرار می دهیم و اینجا مطرح کنیم که کار جمعی و همگانی انجام شود تا گامی در مسیر اصلاح مباحث درسی داشته باشیم و مباحث مهمی که جای آن ها خالی است جا پیدا کند.
بزرگان شأن خودشان را دارند قافله علم را راه انداختند، شاگردان تربیت کرده اند، در طول این زمان بزرگانی آمده است، افکار مهمی آمده است، تبدیل شده اند، بهتر شده اند، ارتقاء پیدا کرده اند، اما این معنی ندارد ما همینطور خودمان را
به این استدلال ها و مطالب گذشته فقط پایبند کنیم. کاروان علم که جلو میرود کتابهای ما هم بر اساس این پیشرفت ها باید پیشرفت داشته باشد ان شاءالله.
https://eitaa.com/feghahat_ir
ماه ذی الحجه الحرام یکی از بزرگ ترین ماههای سال حساب می شود از باب اینکه ماه اکمال دین و اتمام نعمت است.
علما و مراجع همه قنبرها حضرت علی علیه السلام و خدام ائمه علیهم السلام هستند، اگر کاستی هایی می بینیم که حتما کاستی وجود دارد باید انتقاد پذیر باشیم چون انتقاد صحیح راه ترقی را به انسان نشان می دهد و انسان را به معایب خود آگاه می کند اگر کسی تذکر مشفقانه می دهد باید پذیرفت چرا که دستور اسلام است.
اما باید مطالب و سخنان را به گونه ای بیان کنیم که از صدر تا ذیل حوزه ها و مراجع را در چشم دیگران و دشمنان دین به عنوان انسان های هوا پرست، ریاست طلب و غیر متوجه به وظایف جلوه ندهیم، این که گفته شود همه حوزه و علما توجه و سواد ندارند درست نیست.
وقتی زندگی مراجع معاصر و قبل را بررسی می کنیم می بینیم که چگونه گریزان از مطرح شدن و مرجعیت هستند، مرحوم امام کارهای اجتهادی را انجام داده بودند و مسائل فقهی را نگاشته بودند و با وجود این که حاشیه بر کتاب های مهم فقهی بزرگان زده بودند آن در اختیار دیگران قرار نمی دادند تا مطرح نشوند. حضرت امام را با هزار جبر و زور وادار کردند که رساله بدهد و خود ایشان هم رساله فارسی ندادند، همین حواشی عروه را فضلا گرفتند و بر رساله آقای بروجردی حاشیه زدند و بعد ایشان نگاه کردند و تصحیح کردند ، امام و بزرگان اینگونه از شهرت و مطرح شدن فرار می کردند اما زمانی هم که تشخیص می دادند باید برای خدا وارد میدان شوند با قدرت وارد عمل می شدند. دانستن احوالات علمای بزرگ فواید بسیاری برای انسان به ویژه طلاب دارد.
وقتی به شیخ انصاری با آن مقام زهد و علم برای مرجعیت مراجعه شد فرمود سعید العلما اقوی است و ایشان باید قبول مسؤولیت کنند، شیخ انصاری که از دنیا رفت شاگردان شیخ به فکر معرفی مرجع بعدی بودند که میرزای شیرازی مطرح شد اما ایشان چون امر را متعین دید قبول کرد.
بحمدالله سلف ما بزرگانی این چنین هستند، امروز معاندان و کسانی که دلشان برای اسلام نسوخته با استفاده از برخی سخنان در گوشه و کنار می خواهند به اسلام، روحانیت، نظام و رهبری ضربه بزنند، گاهی یک حرف کوچک را که کسی شاید سهوا گفته یا در آن حالی که گفته توجه نداشته چه آثاری دارد، مورد سوء استفاده قرار می دهند.
برخی مواضع خوبی دارند و حرف های خوبی می زنند که باید از این مواضع درست و روشنگری ها تقدیر شود اما از این افراد توقع نیست سخنانی بگویند که سبب سوء استفاده دشمن شود، این که گفته می شود هفتصد هشتصد رساله وجود دارد کجاست؟ اگر واقعا این تعداد فاضل بزرگ در حوزه داشته باشیم که باید شکر خدا کرد چرا که اصل اجتهاد خوب است، رساله دادن و در معرض قرار دادن باید با توجه به شرایط و وظایف باشد.
علمای بزرگی داشتیم که با وجود برخورداری از صلاحیت های لازم وارد بحث فتوا دادن و مرجعیت نشدند، ممکن است در هر جمعیتی کسی پیدا شود که سزاوار نباشد اما نباید به چنین افرادی نگاه و آن را علم کرد، بلکه باید روش علمای بزرگ و افتخارات حوزه را هم دید.
آیت الله مشکینی در حد خیلی از مراجع بود اما تا آخر عمر رساله نداد با وجود این که از مقام علمی و زهد بسیاری برخوردار بودند.
از کسانی که مواضع خوبی در تبیین و روشنگری مسائل دارند تقاضا داریم دقت بیشتری در سخنان داشته باشند تا مطالبی گفته نشود که به ضرر جامعه روحانیت و خدام اهل بیت(علیهم السلام) باشد و تلقی و قضاوت دیگران به ویژه جوانان قضاوت نادرستی باشد.
از نظر بحث دروس حوزه ما باید بین درس های کلاسیک و شاگرد پروری حوزه و بحث های غیر کلاسیک تفکیک قائل شویم چرا که دو ملاک متفاوت دارند، یکی از شرایط درس هایی که انسان باید شرکت کند از نظر موضوع بحث این است که بار علمی مناسب داشته باشد که انسان بعد از مدتی خودکفا شود و قوای علمی و استنباطی که معنای اجتهاد است شکوفا شود بنابراین مباحثی را باید انتخاب کرد که این چنین باشد.
مباحثی هم وجود دارد که گاهی چون پختگی کامل را پیدا نکرده و باید چکش کاری شود تا وزن علمی پیدا کند باید در کمیته های علمی و پژوهشکده ها مورد تحقیق و بررسی شود تا پخته شده و وزن علمی پیدا کند، بعد از برخورداری از بار علمی می تواند در درس ها مورد استفاده واقع شود و بسیاری از مسائلی که آقایان مثال می زنند این گونه است.
علمای بزرگ درباره این مسائل بحث کرده و پاسخ استفتا می دهند اما اگر در دروس خارج مطرح نمی کنند چون شاگرد پروری ندارد، آیا می توانیم حضرت امام را متهم کنیم که توجه به مسائل مسلمین نداشتند و مجاهد فی سبیل الله نبودند؟ ایشان که سرآمد در این امور است در بحبوبه انقلاب اسلامی بیع و خیارات را تدریس می کردند،
ایشان مباحثی را انتخاب می کردند که قوت افزایی علمی برای شاگردان داشته باشد.
آیت الله مؤمن حفظه الله نقل می کند که حضرت امام می فرمود اگر می خواهید درس خارج بروید در بیع و طهارت شرکت کنید چون این دو کتاب قاعده و مباحث عمیق دارد و وقتی طلبه آن را بگذراند قوت اجتهادی فرد را شکوفا می کند، آیا می توانیم بگوییم ایشان توجه نداشتند؟ اگر این گونه بود باید جهاد را تدریس می کردند.
مباحث دیگر هم باید مورد تحقیق و پژوهش واقع شوند تا وقتی وزن علمی آن ها افزایش پیدا کند به عنوان ماده درسی در دروس خارج مطرح شود، در مسائل مستحدثه مقالات، آثار و مباحث فراوانی داریم.
دو سال است که حوزه مبارکه درباره مباحث جدید تصمیم گرفته و دفتر فقه معاصری تشکیل شده و در حال کار کردن بر مباحث فقهی معاصر و اصول است که جای آن در کتب درسی سطح خالی است و چون یک منبع وثیق کار شده ای وجود ندارد ممکن است کمتر در دروس خارج مطرح شود اما این دفتر تشکیل شده و علما و فضلای بزرگی از حوزه مثل آیت الله شهیدی، آیت الله قائنی، آیت الله شوپایی، آیت الله اندلیب که اینها از فضلای واقعا بنام حوزه و معتمد هستند در حال فعالیت هستند.
در حال حاضر یک جلد از آن بنام "الفائق فی الاصول" می تواند محور درس باشد وجود دارد، از طلاب و فضلا تقاضا می کنیم برای این که در حوزه رایج شود فعال باشند، در مبحث فقه این گروه از علما موضوعات شخصیت حقوقی، پول وبانک ها مطرح است که این موارد به شکل جزوه و کتب در می آید.
به قصد خدمت به حوزه و این که تصور نشود حوزه در این زمینه ها بیکار است بعد از محرم ساعت یازده مان را تا مدتی یکی از بحث ها را همین کتاب ها قرار می دهیم و اینجا مطرح کنیم که کار جمعی و همگانی انجام شود تا گامی در مسیر اصلاح مباحث درسی داشته باشیم و مباحث مهمی که جای آن ها خالی است جا پیدا کند.
بزرگان شأن خودشان را دارند قافله علم را راه انداختند، شاگردان تربیت کرده اند، در طول این زمان بزرگانی آمده است، افکار مهمی آمده است، تبدیل شده اند، بهتر شده اند، ارتقاء پیدا کرده اند، اما این معنی ندارد ما همینطور خودمان را
به این استدلال ها و مطالب گذشته فقط پایبند کنیم. کاروان علم که جلو میرود کتابهای ما هم بر اساس این پیشرفت ها باید پیشرفت داشته باشد ان شاءالله.
https://eitaa.com/feghahat_ir