محمد اشعری
2019/07/03, 20:33
بحث در روایاتی بود که از لباس شهرت نهی می کرد
ان الله یبغض شهره اللباس
اشکال شد
اولا شهرت در بعضی از کتب لغت به اشتهار به شنائت توضیح داده شده است
آقای سیستانی می فرمایند ما در معنا شک می کنیم دوران امر بین اقل و اکثر در شبهه مفهومیه است متیقن در جایی است که شنائت داشته باشد که البته در این حد همان عموماتی که بیان شده مومن نباید خود در خوار و هتک کند کافیست
انصاف این است که تشکیک در مفهوم شهرت موهون است این همه استعمال دارد کلمه شهرت.
در روایت الشهره خیرها و شرها فی النار چطور بگوییم شهرت اصلش خیر است ولی من که انجام بدهم بگویند فلانی ریاکار است( اقای سیستانی اینطور معنا کرده اند) این خلاف ظاهر است الشهرت خیرها یعنی خیر بالفعل.
ان الله یبغض شهره اللباس
به صرف اینکه چند لغوی شنائت را در معنای آن اورده اند در مفهوم آن تشکیک کنیم درست نیست
نسبت به فرمایش اقای سیستانی، جایی که افرادی که استقباح می کنند با دین مشکل دارند اشکال ندارد ولی اگر منشآ دیگری داشته باشد مثلا خوده متدینین هم آن را قبیح بدانند آن جا ما متلزم به حرمت هم می شویم به جهت اذلال نفس. اما اگر اذلال نفس از این جهت است که می دانند ما متدین هستیم اشکال ندارد.
عمده اشکال
بغض ظهور در حرمت ندارد
برفرض حرمت، قابل التزام نیست
روایت عثمان بن عیسی عن من ذکره
الشهره خیرها و شرها فی النار
آقای سیستانی می فرمانید اصلش خیر بوده ولی متهم به ریا شده مثلا
ولی ظهور روایت در خیر بالفعل است
توجیه ما این است که شهرت در معرض ابتلا به آتش قرار می دهد انسان را
روایت علی بن حسن بن علی بن فضال عن ابیه
... و ان الله یکره شهره العباده و شهره اللباس
این روایت سندا مشکل دارد ابن فضال خودش گفته من پدرم را در کودکی درک کردم و از او روایت ندارم و همچنین برخی دیگر از روایت
آقای سیستانی که شهرت عبادت را به اتهام ریاکاری معنا کردند. اما این خلاف ظاهراست . و بعید نیست به قصد شهرت عبادت کند من شهر نفسه
و همان دو اشکال روایت اول اینجا هم هست
مرسله ابن مسلم
کفی بالمرء خزیا ان یلبس ثوبا یشهره
ان الله یبغض شهره اللباس
اشکال شد
اولا شهرت در بعضی از کتب لغت به اشتهار به شنائت توضیح داده شده است
آقای سیستانی می فرمایند ما در معنا شک می کنیم دوران امر بین اقل و اکثر در شبهه مفهومیه است متیقن در جایی است که شنائت داشته باشد که البته در این حد همان عموماتی که بیان شده مومن نباید خود در خوار و هتک کند کافیست
انصاف این است که تشکیک در مفهوم شهرت موهون است این همه استعمال دارد کلمه شهرت.
در روایت الشهره خیرها و شرها فی النار چطور بگوییم شهرت اصلش خیر است ولی من که انجام بدهم بگویند فلانی ریاکار است( اقای سیستانی اینطور معنا کرده اند) این خلاف ظاهر است الشهرت خیرها یعنی خیر بالفعل.
ان الله یبغض شهره اللباس
به صرف اینکه چند لغوی شنائت را در معنای آن اورده اند در مفهوم آن تشکیک کنیم درست نیست
نسبت به فرمایش اقای سیستانی، جایی که افرادی که استقباح می کنند با دین مشکل دارند اشکال ندارد ولی اگر منشآ دیگری داشته باشد مثلا خوده متدینین هم آن را قبیح بدانند آن جا ما متلزم به حرمت هم می شویم به جهت اذلال نفس. اما اگر اذلال نفس از این جهت است که می دانند ما متدین هستیم اشکال ندارد.
عمده اشکال
بغض ظهور در حرمت ندارد
برفرض حرمت، قابل التزام نیست
روایت عثمان بن عیسی عن من ذکره
الشهره خیرها و شرها فی النار
آقای سیستانی می فرمانید اصلش خیر بوده ولی متهم به ریا شده مثلا
ولی ظهور روایت در خیر بالفعل است
توجیه ما این است که شهرت در معرض ابتلا به آتش قرار می دهد انسان را
روایت علی بن حسن بن علی بن فضال عن ابیه
... و ان الله یکره شهره العباده و شهره اللباس
این روایت سندا مشکل دارد ابن فضال خودش گفته من پدرم را در کودکی درک کردم و از او روایت ندارم و همچنین برخی دیگر از روایت
آقای سیستانی که شهرت عبادت را به اتهام ریاکاری معنا کردند. اما این خلاف ظاهراست . و بعید نیست به قصد شهرت عبادت کند من شهر نفسه
و همان دو اشکال روایت اول اینجا هم هست
مرسله ابن مسلم
کفی بالمرء خزیا ان یلبس ثوبا یشهره