محمد اشعری
2019/06/21, 11:31
بحث در مساله 40 بود که صاحب عروه نماز در حریر را برای صبی صحیح دانست
آقای خویی فرمودند صحیحه محمدبن عبدالجبار اطلاق دارد و شامل غیربالع هم میشود و نماز صبی باطل است
این فرمایش اقای خویی منافات دارد با آن چیزی که در مورد نماز زن بیان کردند در آنجا بعضی گفتند اطلاقش شامل نساء هم یم شود و آقای خویی جواب دادند اگر خطاب ناظر نسبت به حیثیتی باشد نمی شود نسبت به حیثیات دیگر اطلاق گرفت در این صحیحه ناظر به فرق بین ما تتم فیه الصلاه و مالاتتم فیه الصلاه در مانعیت برای نماز است.
اینجا هم باید بگویند نمی شود از این صحیحه نسبت به بالغ و غیربالغ بودن اطلاق گرفت ما این اشکال ایشان در آنجا را قبول کردیم. در این مساله هم با مشهور موافقیم که نماز صبی در حریر صیحیح است
آقای سیستانی حمل بر کراهت می کنند به دلیل روایت احمدبن هلال
ممکن است که صاحب عروه منصرف می داند ادله مانعیت حریر را به حریری که حرام است لبس آن. لذا گفتند اگر اول وقت مضطر به لبس حریر هستید می توانید با آن نماز بخوایند زیرا بر شما حرام نیست
اما ما این را نمی توانیم بپذیریم
[ (مسألة 41): يجب تحصيل الساتر للصلاة و لو بإجارة أو شراء]
(مسألة 41): يجب تحصيل الساتر للصلاة و لو بإجارة أو شراء و لو كان بأزيد (6) من عوض المثل ما لم يجحف بماله و لم يضرّ بحاله، و يجب قبول الهبة أو العارية ما لم يكن فيه حرج، بل يجب الاستعارة و الاستيهاب كذلك.
بحثی است که اگر تحصیل شرایط نماز نیاز به بذل مال دارد و بذل مال مستلزم حرج نیست آیا لازم است هرچند مستلزم ضرر مالی باشد
بعضی گفته اند اگر مستلزم ضرر مالی باشد لاضرر و لاضرار ،
صاحب عروه ظاهر کلامش این است که اگر حرج نباشد باید بذل مال کند شبیه این مساله در تحصیل آب وضو مطرح است و آنجا هم ایشان می گوید مالم یکن مجحفا بماله
در آن مساله آقای خویی هم قبول دارد زیرا لاضرر به روایت صیحیه صفوان تخصیص خورده است. هو لایقدر علی الماء...
مرحوم شیخ می فرمایند ضرر جایی است که در مقابل چیزی بدست نیاید ثواب وضو جلوی ضرر را می گیرد
اقای خویی اکتفاء می کند به مورد نص لذا در مورد ساتر می گویند اگر ضرری باشد لازم نیست.
انصاف کلام شیخ در مکاسب است اگر حرجی است که هیچ و الا ضرر صدق نمی کند.
مساله 42
یحرم لباس الشهره...
در این مساله سه بحث مطرح است
اول : حرمت لباس شهرت
مشهور گفتند لبس لباس شهرت حرام است و برخی فکر کردند لباس شهرت لباسی است که موجب انگشت نما شدن شود در حالیکه که منظور از شهرت، شهرت به شنائت است در تاج العروس مطرح شده است که شهرت به شنائت منظور است. عملا مساوق با حرمت هتک میشود
و روایاتی هم که داریم در حرمت لباس شهرت بیش از این از آن استفاده نمی شود
کافی: علی بن ابراهیم عن ابیه عن ابن ابی عمیر عن ابی ایوب خزاز عن : ان الله یبغض شهره اللباس
اطلاق ندارد اینکه اگر کسی به لباس ویژه ای مشهور شد شیک ، سفید
محتمل است شهرت به شنائت باشد
یبقض اگر ترخیص نداشته باشد ظاهر د حرمت است
مرسله ابن مسکان کفی بالمراه خزیا،
مرسله عثمان بن عیسی: الشهره خیرها و شرها فی النار
اولا در مورد لباس نیست ثانیا باید توجیه کنیم که یا کسانی که به دنبال شهرت و مقام هستند یا بگوییم شهرت انسان را در معرض آتش قرار می دهد.
آقای خویی فرمودند صحیحه محمدبن عبدالجبار اطلاق دارد و شامل غیربالع هم میشود و نماز صبی باطل است
این فرمایش اقای خویی منافات دارد با آن چیزی که در مورد نماز زن بیان کردند در آنجا بعضی گفتند اطلاقش شامل نساء هم یم شود و آقای خویی جواب دادند اگر خطاب ناظر نسبت به حیثیتی باشد نمی شود نسبت به حیثیات دیگر اطلاق گرفت در این صحیحه ناظر به فرق بین ما تتم فیه الصلاه و مالاتتم فیه الصلاه در مانعیت برای نماز است.
اینجا هم باید بگویند نمی شود از این صحیحه نسبت به بالغ و غیربالغ بودن اطلاق گرفت ما این اشکال ایشان در آنجا را قبول کردیم. در این مساله هم با مشهور موافقیم که نماز صبی در حریر صیحیح است
آقای سیستانی حمل بر کراهت می کنند به دلیل روایت احمدبن هلال
ممکن است که صاحب عروه منصرف می داند ادله مانعیت حریر را به حریری که حرام است لبس آن. لذا گفتند اگر اول وقت مضطر به لبس حریر هستید می توانید با آن نماز بخوایند زیرا بر شما حرام نیست
اما ما این را نمی توانیم بپذیریم
[ (مسألة 41): يجب تحصيل الساتر للصلاة و لو بإجارة أو شراء]
(مسألة 41): يجب تحصيل الساتر للصلاة و لو بإجارة أو شراء و لو كان بأزيد (6) من عوض المثل ما لم يجحف بماله و لم يضرّ بحاله، و يجب قبول الهبة أو العارية ما لم يكن فيه حرج، بل يجب الاستعارة و الاستيهاب كذلك.
بحثی است که اگر تحصیل شرایط نماز نیاز به بذل مال دارد و بذل مال مستلزم حرج نیست آیا لازم است هرچند مستلزم ضرر مالی باشد
بعضی گفته اند اگر مستلزم ضرر مالی باشد لاضرر و لاضرار ،
صاحب عروه ظاهر کلامش این است که اگر حرج نباشد باید بذل مال کند شبیه این مساله در تحصیل آب وضو مطرح است و آنجا هم ایشان می گوید مالم یکن مجحفا بماله
در آن مساله آقای خویی هم قبول دارد زیرا لاضرر به روایت صیحیه صفوان تخصیص خورده است. هو لایقدر علی الماء...
مرحوم شیخ می فرمایند ضرر جایی است که در مقابل چیزی بدست نیاید ثواب وضو جلوی ضرر را می گیرد
اقای خویی اکتفاء می کند به مورد نص لذا در مورد ساتر می گویند اگر ضرری باشد لازم نیست.
انصاف کلام شیخ در مکاسب است اگر حرجی است که هیچ و الا ضرر صدق نمی کند.
مساله 42
یحرم لباس الشهره...
در این مساله سه بحث مطرح است
اول : حرمت لباس شهرت
مشهور گفتند لبس لباس شهرت حرام است و برخی فکر کردند لباس شهرت لباسی است که موجب انگشت نما شدن شود در حالیکه که منظور از شهرت، شهرت به شنائت است در تاج العروس مطرح شده است که شهرت به شنائت منظور است. عملا مساوق با حرمت هتک میشود
و روایاتی هم که داریم در حرمت لباس شهرت بیش از این از آن استفاده نمی شود
کافی: علی بن ابراهیم عن ابیه عن ابن ابی عمیر عن ابی ایوب خزاز عن : ان الله یبغض شهره اللباس
اطلاق ندارد اینکه اگر کسی به لباس ویژه ای مشهور شد شیک ، سفید
محتمل است شهرت به شنائت باشد
یبقض اگر ترخیص نداشته باشد ظاهر د حرمت است
مرسله ابن مسکان کفی بالمراه خزیا،
مرسله عثمان بن عیسی: الشهره خیرها و شرها فی النار
اولا در مورد لباس نیست ثانیا باید توجیه کنیم که یا کسانی که به دنبال شهرت و مقام هستند یا بگوییم شهرت انسان را در معرض آتش قرار می دهد.