سید محسن منافی
2019/04/13, 08:30
چهارمین روایتی که مرحوم آخوند آورده اند، روایتی است که در احتجاج مرسلاً نقل شده ولی شیخ در کتاب الغیبة به طور مسند نقل فرموده است.
أَحْمَدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ الطَّبْرِسِيُّ فِي الْإِحْتِجَاجِ فِي جَوَابِ مُكَاتَبَةِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيِّ إِلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ ع إِلَى أَنْ قَالَ ع فِي الْجَوَابِ عَنْ ذَلِكَ حَدِيثَانِ أَمَّا أَحَدُهُمَا فَإِذَا انْتَقَلَ مِنْ حَالَةٍ إِلَى أُخْرَى فَعَلَيْهِ التَّكْبِيرُ وَ أَمَّا الْآخَرُ فَإِنَّهُ رُوِيَ أَنَّهُ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ السَّجْدَةِ الثَّانِيَةِ وَ كَبَّرَ ثُمَّ جَلَسَ ثُمَّ قَامَ فَلَيْسَ عَلَيْهِ فِي الْقِيَامِ بَعْدَ الْقُعُودِ تَكْبِيرٌ. وَ كَذَلِكَ التَّشَهُّدُ الْأَوَّلُ يَجْرِي هَذَا الْمَجْرَى(این جمله تطبیق حضرت است نه قسمتی از روایت دوم) وَ بِأَيِّهِمَا أَخَذْتَ مِنْ بَابِ التَّسْلِيمِ كَانَ صَوَاباً.
سندی که در الغیبة آمده است، معتبر است. زیرا محمد بن احمد بن داود ثقه است و نوبختی(اگر چه مجهول است، ولی) کاتب املاء های حسین بن روح است و بعید است که حسین بن روح کسی را انتخاب کند که موثوق به نمی باشد.
تعبیر جماعة هم خدشه ای نمی زند؛ زیرا شهادت شیخ طوسی، لا اقل تظافر روات را اثبات می کند.
متن روایت در مورد تکبیر برای قیام رکعت ثالثه بعد از تشهد است. مرسوم بین عامّه این است که تکبیر می گویند. در این مکاتبه آمده است که بین رواة اختلاف است که بعد از تشهد، تکبیر باید(استحباباً) گفت یا عبارت"بحول الله و قوّته..." کافی است. حضرت می فرمایند: دو حدیث داریم: یک حدیث می گوید برای قیام بعد از تشهد تکبیر بگوئید و حدیث دیگری هم می گوید هر وقت بعد از نشستن(بعد از سجده ی ثانیه) می خواستید بلند شوید، تکبیر لازم نیست. (که حدیث دوم نسبت به اولی عام است.) حضرت می فرمایند: به هریک از این دو روایت عمل کردی، درست است.
أَحْمَدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ الطَّبْرِسِيُّ فِي الْإِحْتِجَاجِ فِي جَوَابِ مُكَاتَبَةِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيِّ إِلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ ع إِلَى أَنْ قَالَ ع فِي الْجَوَابِ عَنْ ذَلِكَ حَدِيثَانِ أَمَّا أَحَدُهُمَا فَإِذَا انْتَقَلَ مِنْ حَالَةٍ إِلَى أُخْرَى فَعَلَيْهِ التَّكْبِيرُ وَ أَمَّا الْآخَرُ فَإِنَّهُ رُوِيَ أَنَّهُ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ السَّجْدَةِ الثَّانِيَةِ وَ كَبَّرَ ثُمَّ جَلَسَ ثُمَّ قَامَ فَلَيْسَ عَلَيْهِ فِي الْقِيَامِ بَعْدَ الْقُعُودِ تَكْبِيرٌ. وَ كَذَلِكَ التَّشَهُّدُ الْأَوَّلُ يَجْرِي هَذَا الْمَجْرَى(این جمله تطبیق حضرت است نه قسمتی از روایت دوم) وَ بِأَيِّهِمَا أَخَذْتَ مِنْ بَابِ التَّسْلِيمِ كَانَ صَوَاباً.
سندی که در الغیبة آمده است، معتبر است. زیرا محمد بن احمد بن داود ثقه است و نوبختی(اگر چه مجهول است، ولی) کاتب املاء های حسین بن روح است و بعید است که حسین بن روح کسی را انتخاب کند که موثوق به نمی باشد.
تعبیر جماعة هم خدشه ای نمی زند؛ زیرا شهادت شیخ طوسی، لا اقل تظافر روات را اثبات می کند.
متن روایت در مورد تکبیر برای قیام رکعت ثالثه بعد از تشهد است. مرسوم بین عامّه این است که تکبیر می گویند. در این مکاتبه آمده است که بین رواة اختلاف است که بعد از تشهد، تکبیر باید(استحباباً) گفت یا عبارت"بحول الله و قوّته..." کافی است. حضرت می فرمایند: دو حدیث داریم: یک حدیث می گوید برای قیام بعد از تشهد تکبیر بگوئید و حدیث دیگری هم می گوید هر وقت بعد از نشستن(بعد از سجده ی ثانیه) می خواستید بلند شوید، تکبیر لازم نیست. (که حدیث دوم نسبت به اولی عام است.) حضرت می فرمایند: به هریک از این دو روایت عمل کردی، درست است.