محمد اشعری
2019/02/04, 21:10
بسمه تعالی
اگر آمر به معروف دید جز مرتبه اشد یا شدید موثر نیست ولی اگر دیگری که شخصیت خاصی دارد اگر امر به معروف کند با مرتبه دانی هم موثر خواهد بود آیا در این موارد لازم است ایکال به دیگری کند یا خودش هم می تواند عمل کند؟
این مساله را در غیر تحریر امام در جایی ندیدیم. اینجا صور عدیده ای مورد تصور است که باید بررسی شود
1. شخص آمر میتواند از دیگری درخواست کند و آن شخص خبر از معصیت عاصی ندارد
2. اگر بخواهد به او اطلاع بدهد مدتی طول میکشد و عصیان آن فرد تا آن زمان ادامه پیدا میکند.
3. دیگری مطلع است و او هم میخواهد اقدام به امر به معروف کند. در اینصورت اگر او هم بخواهد انجام دهد تا از ثواب امر به معروف بهره مند شود آیا جایز یا واجب است؟ همچنین بحث زمان هم مطرح است که دیگری در زمانی می خواهد امر کند که منجر به ادامه معصیت تا آن زمان خواهد شد.
در اینجا مرحوم امام می فرمایند: ایکال واجب نیست
یمکن ان یقال که واجب است:
a. افعال دارای دو سنخ افراد هستند افراد عرضی که مباشره از خود انسان سر می زند و افراد طولی که از دیگران بخواهد که انجام دهد. اگر ما در اصول گفتیم که امر به امر، امر به آن شی است، ما با امر به زید که امر کن به بکر، امر به معروف نسبت به بکر داشته ایم. چون امر در این فرض به خود ما نسبت داده میشود پس ما در این فرض هم می توانیم با رعایت مراتب امر به معروف داشته باشیم.
b. از راه تسبیب پیش برویم. دیگری را تسبیب کنیم برای هدایت عاصی.
اگر آمر به معروف دید جز مرتبه اشد یا شدید موثر نیست ولی اگر دیگری که شخصیت خاصی دارد اگر امر به معروف کند با مرتبه دانی هم موثر خواهد بود آیا در این موارد لازم است ایکال به دیگری کند یا خودش هم می تواند عمل کند؟
این مساله را در غیر تحریر امام در جایی ندیدیم. اینجا صور عدیده ای مورد تصور است که باید بررسی شود
1. شخص آمر میتواند از دیگری درخواست کند و آن شخص خبر از معصیت عاصی ندارد
2. اگر بخواهد به او اطلاع بدهد مدتی طول میکشد و عصیان آن فرد تا آن زمان ادامه پیدا میکند.
3. دیگری مطلع است و او هم میخواهد اقدام به امر به معروف کند. در اینصورت اگر او هم بخواهد انجام دهد تا از ثواب امر به معروف بهره مند شود آیا جایز یا واجب است؟ همچنین بحث زمان هم مطرح است که دیگری در زمانی می خواهد امر کند که منجر به ادامه معصیت تا آن زمان خواهد شد.
در اینجا مرحوم امام می فرمایند: ایکال واجب نیست
یمکن ان یقال که واجب است:
a. افعال دارای دو سنخ افراد هستند افراد عرضی که مباشره از خود انسان سر می زند و افراد طولی که از دیگران بخواهد که انجام دهد. اگر ما در اصول گفتیم که امر به امر، امر به آن شی است، ما با امر به زید که امر کن به بکر، امر به معروف نسبت به بکر داشته ایم. چون امر در این فرض به خود ما نسبت داده میشود پس ما در این فرض هم می توانیم با رعایت مراتب امر به معروف داشته باشیم.
b. از راه تسبیب پیش برویم. دیگری را تسبیب کنیم برای هدایت عاصی.