محمد اشعری
2019/01/13, 21:30
شنبه 22دی،ج60،
Saturday, January 12, 2019
10:29 AM
بحث در تقاریب استدلال به آیه شریفه وامر بالعرف ، برای اثبات ترتیب در امر به معروف بود.
نکته ای که باید توجه شود آن است که عرف به معنای معروف است و با توجه به این استدلال به آیه می شود.
اما قبلا بیان شد که در زیارت آل یاسین که سند آن هم صحیح است امده « المعروف ما امرتم به و...» که دلالت بر حصر دارد و با توجه به این فراز نمی تنها چیزی که حضرات بر آن امر کنند معروف است و نمی توان به این آیه استدلال کرد.
تا بحال به دنبال آن بودیم که یا برای مطلقات امر به معروف مقید پیدا کنیم یا واجب دیگری مثل رفق را درمقام لازم بدانیم
راه دیگری را مرحوم صاحب جواهر بیان نموده اند که در اینجا مطلقات امر به معروف مبتلا به معارضه با ادله حرمت ایذاء و... است. نسبت بین آنها عموم خصوص من وجه است و با وجود این معارضه نتیجه آن می شود که، رعایت ترتیب لازم می شود.
درجایی که امر به معروف است ولی ایذاء نیست ادله امر به معروف بدون معارض شامل می شود. اما در جایی که امر به معروف است ولی ایذاء هم هست از طرفی می دانیم که اگر با صرف وجود ایذاء اگر بخواهیم امر به معروف را کنار بگذاریم منجر به تعطیلی آن می شود لذا نسبت به مرتبه که شدت دارد ادله امر به معروف مقدم است ولی نیست به اشد مطلقات امر به معروف با ادله حرمت ایذاء تعارض و تساقط می کنند و حرمت ایذاء آن فرد قبل از ارتکاب حرام استصحاب میشود.
مناقشات
ادله حرمت ایذاء در جایی است که موذی قصد ایذاء داشته باشد و الا اگر قصد دیگری داشته باشد و آن فرد ایذاء هم میشود دلیلی بر حرمت نداریم. تحقیر، هتک و... هم عنوان قصدیه است.
Saturday, January 12, 2019
10:29 AM
بحث در تقاریب استدلال به آیه شریفه وامر بالعرف ، برای اثبات ترتیب در امر به معروف بود.
نکته ای که باید توجه شود آن است که عرف به معنای معروف است و با توجه به این استدلال به آیه می شود.
اما قبلا بیان شد که در زیارت آل یاسین که سند آن هم صحیح است امده « المعروف ما امرتم به و...» که دلالت بر حصر دارد و با توجه به این فراز نمی تنها چیزی که حضرات بر آن امر کنند معروف است و نمی توان به این آیه استدلال کرد.
تا بحال به دنبال آن بودیم که یا برای مطلقات امر به معروف مقید پیدا کنیم یا واجب دیگری مثل رفق را درمقام لازم بدانیم
راه دیگری را مرحوم صاحب جواهر بیان نموده اند که در اینجا مطلقات امر به معروف مبتلا به معارضه با ادله حرمت ایذاء و... است. نسبت بین آنها عموم خصوص من وجه است و با وجود این معارضه نتیجه آن می شود که، رعایت ترتیب لازم می شود.
درجایی که امر به معروف است ولی ایذاء نیست ادله امر به معروف بدون معارض شامل می شود. اما در جایی که امر به معروف است ولی ایذاء هم هست از طرفی می دانیم که اگر با صرف وجود ایذاء اگر بخواهیم امر به معروف را کنار بگذاریم منجر به تعطیلی آن می شود لذا نسبت به مرتبه که شدت دارد ادله امر به معروف مقدم است ولی نیست به اشد مطلقات امر به معروف با ادله حرمت ایذاء تعارض و تساقط می کنند و حرمت ایذاء آن فرد قبل از ارتکاب حرام استصحاب میشود.
مناقشات
ادله حرمت ایذاء در جایی است که موذی قصد ایذاء داشته باشد و الا اگر قصد دیگری داشته باشد و آن فرد ایذاء هم میشود دلیلی بر حرمت نداریم. تحقیر، هتک و... هم عنوان قصدیه است.